Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny. Prawda wiary ogłoszona w roku 1950 przez papieża Piusa XII stwierdzająca, że pod koniec swojego ziemskiego życia Najświętsza Maryja Panna została z ciałem i duszą wzięta do wiecznej chwały. Podczas gdy Chrystus własną mocą „wstąpił do nieba”, Najświętsza Maryja Panna mocą Bożą została „wzięta do nieba”. Kościoły wschodnie od V wieku obchodziły „zaśnięcie” Matki Bożej. „Wniebowzięcie” zajęło miejsce „Zaśnięcia”, kiedy w VII wieku przyjęte zostało to święto przez Kościół zachodni w Rzymie.

Doskonałemu odkupieniu na początku ziemskiego życia Maryi, jakim jest jej przywilej niepokalanego poczęcia, odpowiada pełnia zbawienia u kresu Jej życia, zawarta w tajemnicy wniebowzięcia, które jest dopełnieniem i ukoronowaniem wszystkich przywilejów Matki Chrystusa. Katechizm Kościoła Katolickiego naucza, że: „wniebowzięcie Maryi jest szczególnym uczestniczeniem w zmartwychwstaniu jej Syna i uprzedzeniem zmartwychwstania innych chrześcijan” (n. 966). Uroczystość Wniebowzięcia NMP przypomina nam, że doskonale zjednoczona z Chrystusem Boża Rodzicielka poprzez swoje wielorakie wstawiennictwo wyprasza każdemu z nas nieustanne dary zmartwychwstania, aby po wniebowzięciu wstawiać się za nami grzesznymi.