Barokowe sklepienie jest szczególnym skarbem i ozdobą kościoła. Ma kształt beczki, budowane było z troską o uzyskanie, jak najlepszej akustyki wnętrza. Półkoliste sklepienie świątyni rozpięte jest na szerokość ok. 7 metrów modrzewiowych kolumnach, które są nie tylko ozdobą, ale odgrywają ważną rolę w konstrukcji dachu i sklepieni, które podtrzymują. Nad kolumnami znajdują się grube belki poprzeczne, na których wspierają się półkoliste drewniane krężyny. Od strony dachu są na nich umocowane łaty i drewniany gont. Od wnętrza kościoła do krężyn są przytwierdzone deski w kształcie półkolistego sklepienia, na którym nieznany malarz namalował w roku 1777 istniejące do dziś malowidło.
Sklepienie w całości pokryte jest malarstwem iluzjonistycznym. W dolnej partii uformowane z belek gzymsy są pokryte marmoryzacją w kolorze czerwonym i błękitnym. Nad gzymsami namalowane jest ozdobna balustrada, na niej w miejscach będących przedłużeniem kolumn podpierających sklepienie, wykwintne wazony z bukietami wielokolorowych kwiatów, oddzielone ozdobnie udrapowanymi zasłonami ze złotymi frędzlami i chwostami.
Okna nad ołtarzem (obecnie zaślepione) i organami, w iluzjonistycznych podobnie malowanych obramieniach, zwieńczone są wazonami i kwiatami. W połowie dłuższych boków sklepienia dwa iluzjonistyczne malowane okna w podobnie malowanych obramieniach, zwieńczone wazonami z kwiatów.
Na sklepieniu namalowane jest błękitne niebo z trzema alegorycznymi przedstawieniami:
1. Muzykujące anioły.
2. Apoteoza Chrystusa.
3. Adoracja Krzyża Świętego.
- Muzykujące anioły
Nad chórem muzycznym, wśród chmur, unoszą się gromadki półnagich aniołków w postaci dzieci. Aniołki śpiewają, grają na bębenkach, trzymają nuty. Wyżej unoszą się anioły w długich szatach, grające na trąbach. Ich postacie powtarzają pozy figur z trąbami na prospekcie organowym. - Apoteoza Chrystusa
Na środku sklepienia, między dwoma iluzjonistycznie przedstawionymi oknami znajduje się kompozycja wśród rozjaśnionych chmur. W centrum na tronie, na tle tarczy słonecznej z promieniami, na których unoszą się aniołki z szarfami i główki anielskie, zasiada Jezus Chrystus. Przy tronie zwieszają się z baldachimu zwieńczonego lambrekinem ozdobnie upięte czerwone draperie, podtrzymywane przez dwa aniołki. Na baldachimie znajduje się kartusz z napisem: SAP/CPT.V/V.17 Księga Mądrości. Rozdział 5, wiersz 17) cytat ten w tekście Biblii brzmi: Jako zbroję nałoży swoją zapalczywość i uzbroi stworzenie dla odparcia wrogów.
Chrystus jest odziany w białą szatę z narzuconym na nią czerwonym płaszczem, bose stopy ma oparte na poduszce. W prawej ręce trzyma berło, którym wskazuje na klęczącego u jego stóp mężczyznę, bez zarostu, w koronie na głowie. Lewą ręką nakłada koronę na głowę klęczącej przy nim kobiecie w białej sukni i błękitnym płaszczu – Najświętszej Maryi Pannie. Otaczają ich postacie zbawionych i proroków, udekorowanych liśćmi palmy, w koronach i wieńcach różanych na głowach. Wokół tarczy zegara wmontowanego w malowidło unoszą się aniołki sypiące róże i anioły z kadzielnicami. - Adoracja Krzyża Świętego
Malowidło jest kontynuacją sceny Apoteozy Chrystusa. Pod grupą postaci malowanych wokół tarczy zegarowej znajduje się scena skomponowana diagonalnie. Z prawej strony kobieta z płomykiem ognia nad głową wskazuje palcem lewej ręki na karty otwartej księgi, którą unosi anioł. W prawej ręce trzyma zwój przedstawiający ukrzyżowanego Chrystusa. Poniżej umieszczono dwie postacie kobiece: pierwsza, z lewej, stoi trzymając w prawej ręce okrąg – węża, który połyka swój ogon, co symbolizuje wieczność, druga w lewej ręce trzyma liść palmy.
Na kartach księgi znajduje się napis: (tłum.) Ewangelia Św. Jana, rozdział 5, wiersz 39 oraz Dzieje Apostolskie, rozdział 10, wiersz 43. Cytaty te w tekście Biblii brzmią
następująco:
Ew. św. Jana 5, 39: Badacie pisma, ponieważ sądzicie, że w nich jest zawarte życie wieczne, to one właśnie dają o mnie świadectwo.
Dz. Ap. 10, 43: Wszyscy prorocy świadczą o tym, że każdy, kto w niego wierzy, prze Jego imię, otrzymuje odpuszczenie grzechów.
Cechy stylistyczne malowideł wskazują, że zostały one przemalowane w II połowie XIX w. Po roku 1945 nie były konserwowane, obecnie są w niezłym stanie technicznym, choć widać duże szpary między poszczególnymi deskami sklepienia.